Nieuwe opname.

Ze had haar vingers in haar oren gestopt, maar helpen deed het niet. De Vries zat met de punt van zijn mes het laatste stukje gesmolten kaas van zijn bord te schrapen. Bij Van Engelen viel een korst van zijn kale hoofd, geel en groen, in zijn lasagne, het kleurde goed op zijn bord en belandde later op zijn lepel en slok, slok, het was op weg naar zijn maag.

Zou het hier ooit wennen? Zouden de mensen haar net zo vies vinden, als zij de mensen vond? De toetjes, waren bekertjes ijs, dat was dan wel een lichtpuntje, het eerste lichtpuntje van deze dag. Maar voor haar was er geen toetje, ze was nog te nieuw, was nog niet in het systeem opgenomen, de dikke verzorgster had haar eigen toetje al in de aanslag……..lepel al bijna in haar grote mond, na haar toetjetekortboodschap.

Van Engelen met de korst zag het allemaal gebeuren en schoof met zijn nog werkende arm het toetje naar haar toe.

Ze keek hem vragend aan. Met een haast onverstaanbaar: “toe maar meisje.” Keek hij zo lief naar haar. “Het dekseltje zit er nog op!”

Meisje, ze was al zesentachtig. Haar hart werd warm. Ze greep dankbaar naar het toetje en zag weer hoop gloren.

Trudy Den Herder.